Reunie 2010We hebben lang uitgekeken naar onze reünie, maar eindelijk is het zover......
5 juni 2010.
Natuurlijk moet er vooraf het nodige worden geregeld en moeten er afspraken
worden gemaakt om het de gasten zo goed mogelijk naar de zin te maken. Dat zijn
de noodzakelijke voorbereidingen, die Izaak, Hilde, Anneke, Maja en ik voor onze
rekening hebben genomen. Die voorbereidingen vielen best mee. Ieder heeft iets
voor haar of zijn rekening genomen en dan maken vele handen immers licht werk.
Veel kun je zelf regelen bij het organiseren van een reünie; je kunt een
mooie locatie zoeken, je kunt een maaltijd regelen, je kunt een rondleiding
plannen .............. en vult u verder maar in.
Maar er zijn twee dingen die je
moeilijk of helemaal niet kunt regelen. Ten eerste is dit de sfeer bij zo’n
happening, want je moet maar afwachten of “het een beetje wil klikken”. Ten
tweede zijn dat de weersomstandigheden. Maar Piet Paulusma en al die andere
weerprofeten hebben stellig van onze reünie vernomen, want dagen van tevoren
verwezen zij al naar de schitterende zaterdag die er zat aan te komen, zaterdag
5 juni.
Samen met Maja vertrek ik richting Heusden. In Genderen wordt Anneke
opgehaald, waarna we onze reis vervolgen. Inderdaad ........... een stralende
dag. In de verte zie ik, nadat ik de auto heb geparkeerd, op weg naar de
locatie, twee dames door het vestingstadje lopen. Zonder enige twijfel ook op
weg naar “Havenzicht”.
Het kán niet missen; die ene moet “het meisje” zijn waarmee ik 50 jaar geleden
een aantal jaren verkering had. De tijd heeft niet stilgestaan, de haren zijn
behoorlijk vergrijsd, de gelaatstrekken wat veranderd, want de tand des tijds
gaat immers aan niemand voorbij. Zelf bleef ik hiervan ook niet verschoond. Maar
toch ......! Er blijven punten van herkenning en in feite is Rina nog steeds
dezelfde.
Vreemd, maar lopend op het plein vóór “Havenzicht” komen de klanken van een
orkestje mij al tegemoet. En op dat moment moet ik denken aan Boudewijn de
Groot, die ooit het Land van Maas en Waal bezong met een schitterend lied. Het
kost me niet veel moeite om dat land van Maas en Waal om te toveren in het Land
van Heusden en Altena. En de schitterende haven doet me denken aan die grote
regenton waarover Boudewijn zingt en waarin zich van alles afspeelt. Want in die
ton vermaakt zich jong en oud op de vaak kostbare boten en jachten. Toch niet
zo’n vreemde vergelijking van iemand die immers toch al aan het dagdromen is?
Op zo’n moment zijn dus alle ingrediënten aanwezig om te zingen:
Onder de groene hemel in de blauwe zon
Speelt het blikken harmonieorkest in een grote regenton
Daar trekt over de heuvels en door het grote bos
De lange stoet de bergen in van het circus Jeroen Bosch
En we praten en we zingen en we lachen allemaal
Want daar achter de hoge bergen ligt het land van Maas en Waal
De lange stoet bestaat uit 39 mensen, die het oude vestingstadje Heusden
aandoen om als graven en gravinnen een moment bij elkaar te komen, onder het
genot van een hapje en een drankje. (Er hadden zich 45 personen opgegeven, maar
door ziekte waren sommigen verhinderd. Hiertoe behoorde helaas ook de
voorzitter).
Het is een ontmoeting die traditiegetrouw elke twee jaar ergens wordt gehouden,
met als doel het verstevigen van banden. Banden die in sommige gevallen heel
hecht zijn, maar ook banden die zo fragiel zijn dat het amper banden genoemd
kunnen worden. Want sommigen kennen elkaar slechts heel oppervlakkig of zelfs
helemaal niet. Dan is het alleen de naam DE GRAAFF voldoende om de weg naar
Heusden te maken. En juist dát maakt zo’n reünie tot iets bijzon-ders.............. mensen ontmoeten, die je in eerste instantie niet kent, maar na
zo’n ontmoeting “dichter bij je zijn gekomen”.
Izaak neemt de taak op zich om iedereen welkom te heten. Iedereen? Nee,
iedereen is er nog niet, want de deelnemerslijst telt meerdere personen. Later
zal blijken dat het voor iedereen niet even simpel is om Heusden te bereiken. De
truckerdag in het Land van Heusden en Altena was hier ook enigszins debet aan,
want sommige familieleden zijn overgeleverd aan de grillen van
“verkeersregelaars” die het presteren om een rotonde helemaal af te sluiten om
die lange stoet vrachtwagens doorgang te verlenen.
Izaak vervolgt zijn verhaal en meldt o.a. dat voorzitter Hans niet aanwezig
kan zijn omdat zijn gezondheid het niet toelaat. “Hans groet jullie allen, wenst
jullie een prettige dag toe en leeft met ons mee”. Verder memoreert hij aan het
feit dat dit de 5e reünie is en tevens het 11-jarig bestaan van de Stichting De
Graaff. Straks zal hij nog wat andere mededelingen doen, maar eerst kondigt hij
Anneke en Maja aan. Zij zullen het de aanwezigen lastig gaan maken, door hen een
aantal niet-alledaagse vragen voor te schotelen.
Ja, wat moet je nou op zo’n dag, onder die groene hemel in die blauwe zon, met
een vraag als:
- Hoeveel leeuwen staan er op het Nederlandse wapen? of:
- Hoe hoog kan een vogel vliegen?
- Is er ooit wel eens een Nederlandse paus geweest?
Ach welnee, die vragen schijnen bij nader inzien niet het belangrijkst, maar
de achterliggende gedachte is veel belangrijker. Want iedereen krijgt nu de
gelegenheid, om zijn of haar zegje te doen en kennis te maken met de andere
groepsgenoten. Welnu Anneke, dat is je prima gelukt. Van mij krijg je, evenals
Maja, een extra compliment, een pluim, omdat jij met het idee kwam om op dezer
manier de mensen wat dichter tot elkaar te brengen. En het beantwoordt opnieuw
(bijna) aan het lied van Boudewijn. Er wordt nog nét niet gezongen, maar verder
klopt het zinnetje wel degelijk:
En we praten en we zingen en we lachen allemaal.
De kop is eraf en het ijs is gebroken. Hoe kan het ook anders met deze
temperatuur. Nu is het wachten op de twee gidsen die ons gedurende anderhalf uur
zullen meenemen door het stadje Heusden. De klok wijst 15.00 uur.
Twee groepen gaan op weg om te genieten van de komende rondleiding. Slechts
enkelen blijven in Havenzicht achter omdat hun lichamelijke conditie niet
toereikend is voor dit soort inspanningen. Toen wij om 16.30 uur weer bij
Havenzicht arriveerden bleek inderdaad dat bij de “thuisblijvers” het
lichamelijke aspect de doorslag gaf om niet mee te gaan, want de innerlijke mens
kwam naar mijn oordeel niets te kort. Dat laatste was af te leiden aan de grote
glazen bier. Kortom: de niet-lopers hebben zich kennelijk niet verveeld op het
balkon van het restaurant.
Het zou te ver voeren om verslag te doen van de wandeling door Heusden. Een
ieder geniet op zijn of haar wijze van een aantal bezienswaardigheden in en rond
dit schitterende vestingstadje. We maken kennis met oude, historische geveltjes.
We bezoeken de plaats waar aan het eind van de Tweede Wereldoorlog het
schitterende stadhuis werd vernietigd, we lopen over de stadswallen en komen
weer terug bij de molens en de haven. We zijn, na bijna anderhalf uur, weer
“thuis”.
Veel mensenkennis heb ik niet nodig
om te zien dat iedereen geniet van deze happening. Er wordt volop gepraat over
belangrijke en minder belangrijke dingen. Er wordt van gedachten gewisseld en
misschien worden er zelfs “oude koeien uit de sloot gehaald”. Misschien? Nee,
want iemand schrijft mijn vrouw Maja later een mailtje waarin te lezen staat:
“Voor mij was het bijzonder
leuk om Jan en Elly de Pater te ontmoeten. Vijf en veertig jaar geleden
waren we op hetzelfde jeugdkamp en sliepen we naast elkaar op de meidenzaal.
We hebben de adressen aan elkaar doorgegeven”.
Kijk, da’s nou leuk.
Inmiddels heeft het personeel van “Havenzicht” achter de schermen niet stil
gezeten, want na al ons bijpraten, onder het genot van een verfrissing, staat de
maaltijd klaar. Het ziet er zeer verzorgd uit en tafel na tafel gaan we ons
bordje vullen. Ik krijg de indruk dat het ons aan niets hoeft te ontbreken.
Eindelijk wordt het in de zaal wat rustiger, want zodra er gegeten wordt is het
drukke redeneren over van alles en nog wat naar een tweede plan geschoven.
Jan de Graaff, Almkerk 
|
